Transport Portret: Vrachtwagenchauffeur Jos Broeks

DE WESTEREEN - Het liefst zou Jos Broeks alleen maar ’s nachts rijden maar dat staat de Europese wet niet toe. "Je mag maar een beperkt aantal nachtdiensten achter elkaar draaien dan moet je overschakelen naar de dagdienst."

Die wet is achterhaald, vindt Broeks (56). "Hij stamt uit de tijd dat we nog geen 24-uurs economie hadden." Broeks heeft er wel eens over gemaild naar de Tweede Kamer commissies van de PvdA en de VVD. Nul op het request kreeg hij. Het betreft een Europese wet die voorschrijft dat men 52 nachtdiensten per 16 weken mag draaien.

"Ja, jammer. De jongens die ’s nachts rijden doen dat graag. Ik moet er niet aan denken om overdag te rijden: files en wachten. Bovendien rijden wij met spullen die de volgende ochtend bij de klant moeten zijn."

Sinds het begin van het jaar werkt Broeks voor Rabelink Logistics in Wehl. Daar heeft hij het enorm naar zijn zin. "Een heel fijn bedrijf. Iedereen spreekt elkaar ‘normaal’ aan en praat met elkaar." Broeks rijdt vrijwel altijd naar Duitsland met '24-uurs spul'.

Hij lacht: "We vervoeren van alles, van hekwerken tot televisies en van kunstmest tot frisdrank."

Het transport is hij eigenlijk een beetje ingerold, van huis uit is Broeks tuinman/hovenier. Bij de kweker waar hij als 19-jarige werkzaam was moesten er planten vervoerd worden met een vrachtwagentje. Dat vond hij zo leuk dat hij besloot vrachtwagenchauffeur te worden.

Een jaar of twaalf is hij zelfstandig diepvriesman die met een kleine vrachtauto huis-aan-huis diepvriesproducten verkoopt. Hij stopt ermee op het moment dat de winkels langer openblijven en de Lidls zich in Nederland vestigen. Die zijn zo goedkoop, daar kan hij niet tegen op concurreren.

Hij keert als zzp’er terug in de transportwereld en wordt later in vaste dienst genomen door een groot transportbedrijf.

"Twee jaar geleden", zegt hij een beetje schamper, "zijn we overgedaan naar een ander bedrijf omdat ze ‘zogenaamd’ van het transport af wilden. In werkelijkheid zijn ze met voornamelijk Litouwers gaan rijden."

Dat zit Broeks niet lekker. "Weet je, als ze tegen mij hadden gezegd: “Jos, moet je luisteren het transport is te duur,” dan had ik daar minder moeite mee gehad." Het was immers in crisistijd en ook de transportsector verkeerde in zwaar weer. "Maar als je ziet dat ze dan met buitenlanders gaan rijden, dan steekt dat."

Hij twijfelt en wil de transportwereld uitstappen. Toch gaat hij nog even voor Randstad rijden en via via belandt hij bij Rabelink. "Een geschenk uit de hemel."

Desalniettemin heeft hij zijn zoon ontraden om vrachtwagenchauffeur te worden. "Je moet hartstikke hard werken, dat is op zich niet erg maar je maakt veel uren voor weinig geld. Wij zijn er vroeger gewoon ingerold en het is een mooi beroep, daar gaat het niet om."

Wat Broeks ook prachtig vindt is de truckersrun, de zogeheten Wunderland Kalkar on Wheels. Vier jaar geleden heeft hij deze voor het eerst georganiseerd en opgezet in Duitsland. "We nemen dan zieke en gehandicapte kinderen mee voor een rit van vier uur in de vrachtauto. Broertjes en zusjes zijn ook welkom. Echt fantastisch. We eindigen in Kalkar bij pretpark Wunderland waar ze de rest van de dag door mogen brengen. Tegenwoordig rijden er zo’n 150 trucks mee. Petje af voor alle chauffeurs die dat mogelijk maken op hun vrije dag!"

Zelf rijdt hij niet meer mee "onmogelijk als je uit de nachtdienst komt", maar hij gaat ’s middags wel altijd even kijken.

Broeks moet ophangen, hij gaat weer rijden. "Ik heb mazzel want ik hoef vandaag alleen naar Bottrop. Vannacht rond 01:00 ben ik weer thuis. Dat is fijn want volgende week heb ik een pittige route."