Een dode hoek

Het nieuwe jaar is nog maar een maand oud als vrachtwagenchauffeur Rob zijn zware combinatie door de binnenstad stuurt. Rond het middaguur stopt hij voor een rood verkeerslicht. Zoals hij honderdduizenden keren heeft gedaan.

Rob is het grote voorbeeld van een kleine fout met enorme gevolgen. Hij heeft niet gedronken, rijdt niet te hard en is ook niet bezig met zaken die afleiden. Zijn fout is al enkele uren eerder gemaakt en zal fatale gevolgen hebben.

Als Rob het licht op groen ziet springen, trekt hij op. Hij moet eerst een stukje rechtdoor rijden om de krappe bocht te kunnen nemen. Dan slaat hij af naar rechts. Voorzichtig, dat wel. Maar toch ziet hij een fietser over het hoofd. De jonge vrouw komt onder de wielen van zijn trekker terecht en sterft op het koude asfalt.

Niet gezien

Rob had haar niet gezien. Ze dook op geen enkel moment op in zijn spiegels. De advocaat van Rob gaat voor een vrijspraak. Uit het politierapport blijkt weliswaar dat de vrachtwagenchauffeur zijn spiegels niet goed had afgesteld, maar dat is volgens de raadsman slechts een kleine fout. Hij gaat voor het relatief milde verwijt: artikel 5 van de Wegenverkeerswet. Daar ontkomt de advocaat ook niet aan. Volgens artikel 5 is vrijwel iedereen die een ongeluk veroorzaakt schuldig. Het veroorzaken van gevaar zit nu eenmaal opgesloten in een ongeval.

Tijdens de rechtszaak gaat er een siddering door het aanwezige publiek als de vader van het slachtoffer het woord neemt:

"Josje was het licht in ons leven. Ze had veel humor en was onze vreugde. Het was een enorme schok toen we het hoorden. We waren verdoofd. Zo'n mooie, lieve meid. Vol levenslust. Ons huis was ineens leeg. We missen haar in iedere kamer in het huis. Ons leven is leeg geworden. Aan de telefoon besloot ze altijd met de woorden: tot snel. Die woorden zullen we nooit meer horen. Haar stem is voorgoed tot zwijgen gebracht. Waarom?"

Rechter: Schuld aan ongeval

Het definitieve antwoord op die vreselijke vraag komt twee weken later als de rechtbank uitspraak doet. De rechters hebben voor een zwaar verwijt gekozen. Artikel 6 van de Wegenverkeerswet. Kort door de bocht: schuld aan een ongeval.

Volgens de rechters is duidelijk geworden dat de trottoirspiegel van de combinatie niet goed stond afgesteld. Rob was die dag al om drie uur in de ochtend vertrokken. Het was nog donker en het afstellen van de spiegels was volgens hem niet goed mogelijk. Het was niet zo gek dat hij de fietser niet kon zien, maar hij haar wel moeten zien. Als de spiegel goed had gestaan, dan was de fietser kort voor de botsing vol in beeld geweest.

Voor de rechtbank is het duidelijk. Van een professioneel vrachtwagenchauffeur mag voor aanvang van de rit verwacht worden dat hij of zij zijn spiegels op de goede stand zet: "Als gevolg van dit ongeval is het slachtoffer overleden. Dit heeft onbeschrijflijk leed veroorzaakt bij de nabestaanden van het slachtoffer. De vader van het slachtoffer heeft ter terechtzitting een slachtofferverklaring voorgelezen, waaruit blijkt dat hij en zijn echtgenote van het overlijden van hun dochter erg veel verdriet hebben gehad en nog elke dag hebben. De rechtbank is van oordeel dat het de verantwoordelijkheid is van iedere verkeersdeelnemer om zijn spiegels zodanig af te stellen dat hij een optimaal zicht heeft op hetgeen zich om hem heen afspeelt."

"Voor een professionele chauffeur, zoals verdachte, geldt dit des te meer, nu juist hij, mede door de beroepsopleiding die hij heeft gevolgd, zich ervan bewust dient te zijn welke gevaren het grote en zware voertuig dat hij bestuurt in het (stads)verkeer voor andere weggebruikers, in het bijzonder fietsers, kan vormen. De rechtbank rekent het verdachte zwaar aan dat hij niet de moeite heeft genomen om de trottoirspiegel op zijn voertuig, die er juist is om ongelukken als het onderhavige te helpen voorkomen, op de correcte wijze af te stellen. Zo dit ten tijde van zijn vertrek in de daarvoor aanwezige ruimte bij zijn werkgever niet mogelijk was vanwege het feit dat het toen nog donker was, had hij dit op een later moment moeten doen."

Niet gevoelloos

Rechters zijn niet gevoelloos. Natuurlijk zien zij ook wel dat het ongeluk ook een enorme impact heeft gehad op Rob, die zich heel goed realiseert wat de gevolgen van zijn laksheid is geweest. Hij heeft nog regelmatig flashbacks en nachtmerries en rijdt met angst. Inmiddels controleert Rob voor iedere rit alles wat los en vast zit. Dit nooit meer.

De rechtbank kan er niet omheen. De fout van Rob is zo ernstig dat een straf moet volgen. Zelfs aan een rijontzegging ontkomt de rechtbank niet. Maar zij zien ook wel dat dit het einde van de carrière van Rob zou betekenen.

En dus krijgt de chauffeur een taakstraf van 240 uur, waarvan de helft voorwaardelijk. Plus een rijontzegging van 18 maanden, maar die geheel voorwaardelijk.

Rob kan blijven rijden, maar hij zal door moeten leven met het knagende gevoel dat een simpele fout in het verkeer voor een ander onherstelbare gevolgen kan hebben.

De naam Rob is gefingeerd om redenen van privacy