GeenStijl en twitteraar moeten Paaij schadevergoeding betalen

AMSTERDAM - Website GeenStijl en twitteraar Eendevanger moeten Patricia Paaij 30.000 euro immateriële schadevergoeding betalen voor hun rol in het online verspreiden van een seksvideo met Paaij.

In februari 2017 lekte een privéfilm van Paaij uit via onder meer twitteraar Eendevanger. GeenStijl plaatste op haar website een linkje naar die video. De kwestie kreeg veel aandacht in de Nederlandse media en er vond op sociale media veel discussie plaats: over de inhoud van het filmpje, de persoon Paaij en over de rechtmatigheid of noodzaak van het verspreiden van het filmpje.

Paaij eiste schadevergoeding. Zij stelt dat de film zonder haar toestemming is gepubliceerd en dat zij door de verspreiding ervan veel schade heeft geleden. Zelfs haar man en dochter zijn geconfronteerd met de film van hun echtgenote en moeder. Paaij zegt therapie te volgen om met dat leed overweg te kunnen. Het feit dat zij constant en continue wordt herinnerd aan het bestaan van de film, dat die film door iedereen is gezien en dat die film beschikbaar is gemaakt voor een heel groot publiek, heeft een grote impact op haar geestelijke gezondheid, aldus Paaij.

Embedden is ook publicatie

GeenStijl erkent zelf dat publicatie van de film niet te rechtvaardigen is, maar voegt daaraan toe dat zij dat ook niet gedaan heeft: GeenStijl heeft een embedded hyperlink geplaatst, niet meer dan een verwijzing naar de echte openbare vindplaats dus. De rechtbank oordeelt anders. Het embedden van het filmpje heeft in de verschijningsvorm namelijk precies hetzelfde effect, en dus dezelfde nadelige gevolgen voor Paaij, als het zelf online publiceren ervan.

Er was gedurende enige tijd een still van het filmpje zichtbaar, voorzien van het “play”-symbool waarop de bezoeker van de site slechts hoefde te drukken om het filmpje af te spelen. De techniek daarachter is niet relevant en neemt de eigen verantwoordelijkheid van GeenStijl niet weg: door haar handelwijze (met een groot bereik) heeft zij een faciliterende en zelfs aanjagende rol vervuld. Dat het materiaal door de gemiddelde internetter mogelijk ook zelf eenvoudig had kunnen worden gevonden, maakt dit niet anders.

Het verweer van GeenStijl dat zij slechts de hypocrisie van andere media (die over de kwestie berichtten) aan de kaak wilde stellen, overtuigt niet. Het is natuurlijk niet aan de rechtbank om te oordelen of GeenStijl op journalistiek verantwoorde en smaakvolle wijze handelt, maar journalistieke vrijheid is niet onbegrensd. Nu GeenStijl op werkelijk geen enkele manier heeft kunnen overtuigen dat het aantonen van de gewraakte hypocrisie, bij anderen(!), óók het plaatsen van de link naar het filmpje rechtvaardigde en dat de belangen van Paaij daarvoor moesten wijken, heeft GeenStijl op ontoelaatbare wijze een grens overschreden. Dat Paaij een bekend persoon is, en mogelijk in het verleden in meer of mindere mate (seksueel) vrijgevochten gedrag heeft vertoond, maakt dit niet anders. Het is nog steeds aan haar zelf of en zo ja, in welke mate, zij haar intieme privésfeer,  waarvan hier onbetwist sprake is, wil delen met het publiek. Zelfs als zij die zelf laat filmen en zij mogelijk zelf betrokken is bij verspreiding in eigen gekozen, en dus beperkte, kring.