Transport Portret: Chauffeur Fred Mombarg dialyseert vijf jaar lang in vrachtwagen

DE WESTEREEN - Fred Mombarg (53) kreeg acht jaar geleden last van zijn nieren. Dat bleek zo ernstig dat hij de afgelopen vijf jaar moest dialyseren. Toch weerhield hem dat er niet van om zijn werk als internationaal vrachtwagenchauffeur te blijven doen. Begin dit jaar onderging hij een niertransplantatie en binnenkort hoopt hij weer 'normaal' aan het werk te kunnen.

Als kleine jongen staat Fred Mombarg het verkeer al te regelen op het dorpsplein. Tijdens zijn periode bij de luchtmacht als KVV’er – ‘leuk, spannend’ – besluit hij dat hij toch echt 'achter het grote stuur wil'. Mombarg vindt een baan als vrachtwagenchauffeur in de burgermaatschappij. Hij rijdt voornamelijk naar het Oostblok, wat in die tijd nog echt ‘achter het prikkeldraad’ ligt. "De douane was behoorlijk intimiderend. Honden liepen om je vrachtwagen heen en soms ook binnenin, als ze dat nodig achtten."

De ochtend van de val van de Muur in 1989 kan hij zich nog goed herinneren: “Ik stond zo’n twintig kilometer voor de Oost-West Duitse grens stil. Al die jongens die dat prikkeldraad doorknipten, heel Oost-Duitsland wilde eruit. Ze zouden in West-Duitsland 100 mark aan begroetingsgeld krijgen. Het was een hele belevenis.”

Tegenwoordig rijdt Mombarg voor Nijhof-Wassink op een tankwagen. “In principe is natuurlijk alles gevaarlijk op de weg. Maar als je met een tankwagen doet wat je er mee moet doen is het niet gevaarlijk.”

De tijden zijn veranderd, vindt hij. Daar waar je vroeger tijd vrij moest maken bij de grens, ook in Italië en Spanje, kun je nu gewoon doorrijden. Dat maakt dat er minder contact is met collega chauffeurs. Bovendien, zegt hij, is het verkeer vertienvoudigd.

De vrijheid van het vak, daar houdt Mombarg van. “Mijn eigen planning maken. Je rijdt het terrein af en dan zie je maar. Ik weet natuurlijk wel wanneer en hoe laat ik iets moet afleveren, maar niemand kan me garanderen dat dat lukt. Als je aan je uren zit houdt het op, dan is er morgen weer een nieuwe dag.”

Mombargs leven komt redelijk op zijn kop te staan als een nefroloog nierfalen constateert als gevolg van verkalking. De gevolgen zijn groot: Mombarg zal vier keer per dag een buikspoeling moeten doen. Zijn werkgever gaat er van uit dat Mombarg van de vrachtwagen af moet, een nierpatiënt als chauffeur is best riskant. Ook in het Radboud Ziekenhuis van Nijmegen kijken ze vreemd op: dit hebben ze nog nooit meegemaakt.

“Ik ga het gewoon proberen", besluit Mombarg. “Van thuiszitten word ik echt niet gelukkig.”

De vloeistoffen neemt hij mee in warmhoudtassen. Vier keer per dag spoelen betekent: eerst de oude vloeistof uit zijn buik laten lopen en dan de nieuwe vloeistof erin. “Daar moet je niet de wekker voor gaan zetten, want dan krijgt het spoelen een enorme impact.”

Wat hij maar wil zeggen, is dat je er geen groter drama van moet maken dan het is. Soms komen andere chauffeurs kijken hoe dat nu allemaal werkt. Vaak kennen ze alleen spoeling aan een dialyseapparaat. Mombarg oogst bewondering maar er zijn ook chauffeurs die zeggen: “Ik was gewoon thuisgebleven.”

In maart van dit jaar kreeg Mombarg een nieuwe nier. Hij lacht: “Direct na de transplantatie voelde ik me als opnieuw geboren, maar dan op leeftijd.” Hij voelt zich stuk een stuk beter, dat mag duidelijk zijn. In september hoopt hij weer aan de slag te kunnen zonder alle attributen en vloeistoffen.

Want, vrachtwagenchauffeur is toch wel het allermooiste beroep van de wereld.