Transport Portret: chauffeur Gerard Kolstein

ROTTERDAM - “Je belt precies op het juiste moment, want ik ga net pauze houden.” Gerard Kolstein (54) parkeert zijn vrachtwagen bij een klant en neemt de tijd om te vertellen over het chauffeursvak heden ten dage. Ruim dertig jaar is hij al chauffeur, waarvan de laatste twintig als eigen rijder. Hij vindt het een prachtig vak, maar heeft de nodige kritiek op het hele transportgebeuren.

Gerard rijdt voor De Jong-Grauss Transport in Rotterdam. Lachend: “Ze zullen me wel een aardige jongen vinden, maar het is natuurlijk geen filantropische instelling. Zij verzorgen mijn vracht, als planbedrijf en ik krijg per container betaald.” Hij rijdt internationaal, meestal naar Duitsland en Frankrijk, een enkele keer naar Hongarije.

Gerard is enthousiast over het vak, maar keert steeds terug naar de ergernissen die er inmiddels ook zijn. De concurrentie van de buitenlandse rijders bijvoorbeeld. “Goedkope chauffeurs, bedoel ik dan. Zodra iemand goedkoper kan rijden, gaat de klant daar mee in zee. Het is een neerwaartse spiraal wat de prijzen betreft.”

Zijn ergernis is merkbaar. “Een voorbeeld: vanochtend moest ik in de buurt van Leiden even naar de wc. De auto geparkeerd bij een Shell-pomp. Je moet daar hink-stap-sprong over de stront heen. Een vieze gore bende. Het lijkt mij niet zo moeilijk daar iets tegen te doen, maar het heeft kennelijk geen prioriteit.”

Zelf rijdt Gerard veel door Rotterdam, waar betaalde parkeerplaatsen zijn. “Maar onze buitenlandse vrienden staan overal. De havenpolitie zegt: als we hen allemaal een bekeuring moeten geven, hebben we veel meer werk. Ik heb een kennis met een restaurantje in de Botlek. Daar kun je niet meer parkeren, want daar staan die gasten 24/7. Het is een openbare parkeerplaats, dus je kunt er weinig aan doen.”

Wat dat dan kost, zo’n betaalde parkeerplaats? “Tien euro per nacht, met douche en toilet. Vroeger, toen ik nog voor andere bedrijven reed, stond ik daar ook. Ik had er graag een tientje voor over zodat mijn lading veilig stond. Aan de andere kant, als je er vijf nachten staat is het wel weer veel geld.”

Het overnachtingsprobleem speelt niet alleen in Nederland. “Eigenlijk in heel Europa,” zegt Gerard. “Als je een ritje aanneemt moet je rekenen dat je er ’s avonds kunt parkeren. In Duitsland betaal je 15 euro en dan krijg je een bon van 10 euro om te eten. En je kunt er altijd parkeren. In Nederland zijn steeds minder parkeerplaatsen. Van der Valk in Gilze heeft op papier zijn eigen parkeerplaats met 80 parkeerplaatsen. Die is nu afgesloten omdat er chauffeurs stonden die in de bosjes scheten en klanten lastig vielen.”

In steden en dorpen geldt inmiddels een parkeerverbod, van industrieterreinen worden rijders vaak weggestuurd. “Ik wil niemand de schuld geven, maar vroeger kon je daar gewoon staan,” zegt Gerard. “De buitenlandse chauffeurs kunnen er zelf ook weinig aan doen. Ze worden gewoon uitgebuit, ze verdienen helemaal niks, natuurlijk. Ja, dit gedoe maakt het vak minder leuk.”

Wat er dan wel leuk aan is? “Het rijden. Het rijden, hè? En de zelfstandigheid is mooi. Ik vind het niet direct vrijheid, want het is de planner die je stuurt. Als je in de jaren tachtig onderweg was, was je niet te bereiken. Nu ben je ieder moment van de dag traceerbaar. Er zijn bedrijven waar een mannetje achter een beeldscherm continu alle chauffeurs in de gaten houdt. Dat is bij mij gelukkig niet zo, anders zou ik ander werk zoeken.”

Gerard sprak onlangs een chauffeur met een boordcomputer, die door de planner was gebeld met de mededeling dat hij moest gaan tanken, omdat zijn tank bijna leeg was. “Op deze manier heb je minder gekwalificeerde chauffeurs nodig. De meeste auto’s hebben een automatische versnellingsbak en een TomTom. Laat maar rijden die handel. Maar ja, we blijven lachen, hè?” Dan voegt hij er nog aan toe: “Ik denk dat Europa wel langzaam in beweging zal komen wat betreft de uitbuiting van die chauffeurs.”

Dat zijn zoon ook voor het chauffeursvak heeft gekozen, vindt Gerard mooi. Zelf lag hij ‘in de kinderwagen al te trappelen met zijn voeten’ om te gaan rijden op een vrachtwagen. En ook zijn vader is chauffeur geweest, begonnen met paard en wagen bij Van Gend & Loos. Hard lachend: “Ja, drie generaties. Alle drie hartstikke gek.”