Van Genugten blij met vijfde plaats, want ‘bijna einde oefening’

ROSARIO - Het had niet veel gescheeld of Ton van Genugten, Anton van Limpt en Peter van Eerd waren in het zicht van de haven gestrand. Na 9500 kilometer dreigde het op 140 kilometer voor de finish van de laatste etappe van de Dakar nog mis te gaan. Als een lelijk eendje kwam de Iveco over de streep gehobbeld, met een kapotte band en kapotte vering en scheef op de as en de bladveer. Het kostte Van Genugten op het laatste moment de vierde plaats in het klassement, maar op het podium in Rosario was de vijfde prijs een uitstekende pleister op de wonde. “Het was bijna einde oefening.”
 
De marge van Van Genugten in het klassement leek aanvankelijk wel safe genoeg. Maar in de voorlaatste etappe moest hij als rugdekking voor zijn kopman Gerard de Rooy wachten, wat een handvol minuten kostte. Met een kleine 12 minuten op reserve dacht Van Genugten wel dat het goed zou komen, maar hij stond toch een beetje gespannen aan de start van het slotstuk. Een vierde plaats in het eindklassement verdedigen gebeurt immers ook niet elke dag.

“Ik voelde wel iets druk misschien ging ik toch daardoor iets te enthousiast over een bultje. In de lucht brak de truck uit en landde met een achterwiel op een grote steen. Als het alleen een band was geweest, had ik die vierde plaats wel kunnen houden, maar er was te veel kapot om risico’s te nemen. Als ik alles er onderuit had gereden, was het einde oefening geweest. Dan toch liever de vijfde plaats.”
 
Laagvliegende Kamazzen
Vooraf had Ton van Genugten blind getekend voor de vijfde plaats. Voor de zesde, zevende of achtste ook nog wel. Nadat hij vorig jaar elfde was geworden in de Dakar, wist hij dat er met beter materiaal meer in zou kunnen zitten. Dat materiaal plus de service plus een hecht team vond hij bij Petronas Team De Rooy Iveco. Maar dat het dan ook meteen zó goed zou gaan dat hij kon meedoen om dagoverwinningen en een absolute topklassering, dat had Van Genugten nooit durven dromen.

De TonTrans-equipe koos er samen met Gerard de Rooy bewust voor om als snelle assistentie te gaan fungeren. Dat gaf hen de kans om te wennen aan de snelheid en aan het spel vooraan. De taak om zo kort mogelijk achter De Rooy te blijven, houdt immers ook in een zo kort mogelijk klassement te rijden.

Vanaf het begin ging de TonTrans-equipe er vol voor. “Natuurlijk waren we best zenuwachtig,” vertelt Van Genugten. “Waar staan we? Kunnen we meekomen in dit veld? Hoe gek zijn die Kamazzen nou echt? We hebben elke dag onze grenzen verlegd. De eerste dag vonden we het ontzettend spannend en spectaculair om een Kamaz opzij te sentinellen. Maar dan pak je een achtste, een zesde en een derde plaats en denk je: ‘het past me wel, zo vooraan’. En na een paar dagen weet je eigenlijk niet meer beter en een week later kijk je er nauwelijks nog van op als er een Kamaz laagvliegend voorbij komt. Hoe lomper het parkoers, hoe lomper ze rijden. Maar als het wat technischer wordt, hebben ze toch moeite. Zeker als er wat druk op ze wordt uitgeoefend.”
 
Soms te snelle assistentie
De rol van snelle assistentie was niet altijd gemakkelijk. Als Van Genugten voor De Rooy eindigde in een etappe, moest hij de dag erna wachten op zijn kopman. Dat was wel eens frustrerend en na twee keer liet Van Genugten weten dat hij ‘Gerard had gezegd niet meer te wachten’. Maar met een Dakarzege van De Rooy op het spel, offerde Van Genugten zijn eigen kansen en resultaten op voor het teambelang. Een kansrijke poging een etappe te winnen, strandde op een lekke band bij teamgenoot Federico Villagra. “Die kun je dan niet laten staan,” zegt Van Genugten. “Het deed even zeer, maar het gaf wel de voldoening van de wetenschap dat we daar dus toe in staat waren. Dat we niet alleen assistentie zijn, maar vooral ook snel. Soms te snel.” Het assistentie verlenen en wachten kostten Van Genugten per saldo minimaal 30 minuten.

Dat was een factor die mede bepalend was voor het eindklassement, maar meer baalde Van Genugten van het anderhalf uur tijdverlies dat hij leed door muurvast te staan in de duinen van Fiambalá. In deze tiende etappe, die later cruciaal zou blijken, had hij een podiumplaats kunnen veroveren. In de proef die begon met een zogenoemde SuperStart vertrokken de beste tien motoren en auto’s en de top 5 van de trucks. Op de maagdelijke tracks bewees navigator Anton van Limpt zijn waarde en kwaliteiten door Van Genugten foutloos door het parkoers te loodsen.

Een topklassering was in de maak door de perfecte samenwerking in de cabine, totdat een lullig duintje spelbreker werd. “Plof. Tot aan het chassis vast,” vertelde Van Limpt. “Zo vast dat teamgenoot Villagra ons niet losgetrokken kreeg en er niks anders op zat dan met twee schopjes de truck uit te graven.” Een geluk bij een ongeluk was dat de concurrentie (Kamaz) nog veel meer tijd verloor en Gerard de Rooy zijn rivalen een fatale klap toebracht.
 
Een winnend team
Deel uitmaken van een team dat de plaatsen 1, 3, 5 en 10 in de ranking opeist en een bijdrage leveren aan de overwinning van Gerard de Rooy is een bijzondere ervaring, vindt Van Genugten. En met zijn eigen vijfde plaats is hij uiteindelijk ook ‘super blij’. Maar het knaagt nog wel een beetje dat er meer in had gezeten. “Als je elfde wordt, kijk je naar de top 10. Als je zevende of achtste staat, wil je naar de top 5. En als je dan een vierde plaats verliest op de laatste dag, terwijl er een aantal factoren zijn die je van een mogelijke podiumplaats hebben afgehouden, dan wringt dat bij de sportman in mij,” zegt Van Genugten.

“Als ik nadenk over wat me het meest dwars zit - het tijdverlies door wachten en stoppen of het tijdverlies door het vastzitten - denk ik dat ik het vastzitten toch erger vind. Het was onnodig. Maar het is wel duidelijk geworden dat we wat in onze mars hebben. Als team functioneren we perfect. Anton is een geweldige navigator. Hij is één keer ziek geweest onderweg, maar hij geeft nooit op. En Peter is een super monteur die je er bovendien goed bij kunt hebben. Ik hoop dat we in 2017 verder kunnen. In welke rol, daar moeten we ook maar eens over praten.”