Transport Portret: Marc den Hertog

DE WESTEREEN - Marc den Hertog (33) is sinds augustus 2015 eigen rijder. Daar ging ruim een jaar voorbereiden aan vooraf: examens moesten gehaald, vergunningen aangevraagd en verzekeringen afgesloten. Toen hij alle benodigde paperassen in orde had zei hij tegen zijn vrouw: “Ik doe het niet.”

Van jongs af aan weet Marc al wat hij wil worden: vrachtwagenchauffeur. Dat hij na de middelbare school nog naar de MBO-opleiding Transport & Logistiek gaat, is omdat hij dan nog geen achttien is. En omdat zijn vader vindt dat hij moet doorleren. Na het eerste jaar stopt hij ermee. “Ik was er vaker niet dan wel.”

Marcs werkgever, waar hij in de weekenden al werkt als verlader, laat hem zijn rijbewijs halen, op voorwaarde dat hij drie jaar voor hem gaat rijden.

“Achteraf denk ik dat ik te snel begonnen ben”, zegt Marc. “Ik had mijn rijbewijs gehaald en diezelfde avond zat ik in Garmisch Partenkirchen. Ik nu kan wel stoer doen, maar ik vond het in het begin spannend, gelijk op het grote transport. Dat rijden, dat lukt allemaal wel, maar je moet je adresjes zien te vinden. Je rijdt jezelf een keer klem. Het buitenland werk heb ik een paar jaar spannend gevonden. Tegenwoordig rij ik alleen nog in Nederland en in Duitsland. Op Frankrijk rijden beleef ik geen plezier meer. Het trok me altijd, maar als ik er dan eenmaal was, dan voelde ik me er niet op mijn gemak, ook omdat ik de taal niet sprak.”

Na zeven jaar gaat Marc naar een andere werkgever. “Daar lieten me zó vrij, heerlijk. Ik denk dat toen het idee om ooit eigen rijder te worden is ontstaan.” Het bedrijf gaat failliet, maar Marc vindt gelijk een nieuwe baan. Na een aantal jaar wil hij zijn gevoel van vrijheid terug. Het idee om eigen rijder te worden drijft weer boven. Veel mensen vragen hem: “Weet je het zeker? Want er valt niet veel te verdienen, de transportprijzen staan onder druk.” Maar Marc twijfelt op dat moment niet. “Ik hoef niet veel te verdienen, zolang we er maar van kunnen eten en ik mijn passie kan uitvoeren.”

Marc gaat studeren voor de verplichte examens, en spaart het geld bij elkaar. De avond voor hij zijn laatste vergunning gaat halen zegt hij tegen zijn vrouw: “ Ik doe het toch niet.” Arlette (33) lachend vanaf de bank: “Nou, dan heeft hij aan mij een slechte. Een jaar bezig geweest, al ons spaargeld erin! Niet doen? Zeker weten dat je het wél gaat doen.”

Marc: “Dat was het duwtje wat ik nodig had. Ik ben prestatiegericht, maar heb ook last van faalangst. Ga ik het wel redden? Een week of twee nadat ik echt begonnen was, viel er heel veel van me af. En nu wordt het elke dag leuker.”

Marc rijdt voornamelijk zeecontainers voor De Jong-Grauss, een transportbedrijf uit Hoogvliet. “Een bijzondere opdrachtgever, want ze hebben me echt op weg geholpen. Normaal gesproken heb je een betalingstermijn van zeven weken. Je rijdt een week, en dan moet je zeven weken wachten op je geld.  Als je net begint is dat lang, want je moet wel iedere week duizend liter diesel tanken. De Jong-Grauss zei: ‘In de tweede week krijg je je eerste betaling.’ Nu slaan ze af en toe, in overleg, een week over, en zo loop ik het in.”

Wat Marc betreft blijft hij de komende jaren zeecontainers rijden. “Ja, de problemen van de Rotterdamse haven, daar heb je als chauffeur wel last van. Alle terminals worden geautomatiseerd. Dat levert regelmatig lange wachttijden op door allerlei storingen. In december gaan de havenarbeiders drie dagen staken, hun banen staan op de tocht. Dat snap ik wel, maar voor mij is dat vervelend.”

Morgen moet Marc naar Amsterdam, naar het Afval Energie Bedrijf, met een container vol Engels huisvuil.

De voordelen van eigen rijder? “De auto staat lekker bij mij voor de deur. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Als ik ’s avonds twintig kilometer om wil rijden naar een goed restaurant, is er niemand die me tegenhoudt. Financieel ben ik niet op vooruit gegaan, want ik wil eerst een buffer opbouwen. Gelukkig heeft Arlette ook een goede baan.”