Emile Ratelband over de crisis, MOE-chauffeurs en het najagen van een droom
De transportsector is een sector die altijd in beweging is. Het zijn de bloedvaten van onze maatschappij. Als er geen transport meer is dan is er eigenlijk niets meer. Alles draait om transport in onze maatschappij.
Wel is het anno nu een sector die het zwaar heeft. De 'bedreiging' van de MOE-chauffeurs en de zogenaamde crisis raken de transportsector volgens velen hard. Maar ik zie dat anders. Eigenlijk hebben ondernemers altijd wel iets te klagen. Ondernemers zijn net boeren: regent het dan is het al gauw té nat, schijnt de zon dan is het té droog en vriest het dan is het té koud.
Degenen die vijf jaar geleden klaagden dat de economie zo niet voort kon gaan dat de huizenprijzen de pan uit resen zijn nu degenen die klagen dat ze nergens meer krediet kunnen krijgen. Notoire zeikerds zijn dat.
Men beseft niet hoe goed we het eigenlijk hebben. Dat geldt ook voor vrachtwagenchauffeurs. Kijk eens naar de gemiddelde vrachtwagen van 20 jaar geleden. Men had geen gps, geen airco, geen cruise control, geen mobiele telefoon, geen stekker om een koffiezetapparaat op aan te sluiten, geen verstelbare stoelen, geen beveiliging...
Ik weet nog goed dat jaren geleden het heel normaal was dat op internationale ritten vanwege de veiligheid er twee vrachtwagenchauffeurs samen in een auto reden. Op een gegeven moment wilde men dit afschaffen. Vele vrachtwagenchauffeurs kwamen hiertegen in opstand. Dat was toch niet veilig meer als ze alleen in een vrachtwagen op pad moesten? Nu weet men niet beter.
En wat betreft de toestroom van MOE-chauffeurs. Vrachtwagenchauffeurs zien dit als bedreiging voor onze transito markt maar dat is niet zo. Dit is gewoon het directe gevolg van één Europa dat wij zelf gekozen hebben!
Ik draag de transportsector een warm hart toe. Ik heb zelf mijn groot rijbewijs. Toevallig heb ik deze recentelijk weer verlengd. Omdat ik bijna 65 jaar ben verliep mijn rijbewijs. Ik moest toen een keuring ondergaan en ik ben weer goedgekeurd voor mijn rijbewijs en vrachtwagenrijbewijs. De keuringsarts keek wel raar op en vroeg zich af waar ik een vrachtwagenrijbewijs voor nodig heb. Maar heel af en toe rijd ik nog een stukje.
Tijdens mijn seminars heb ik een werktitel: "Wat u niet wilt dat u geschiedt doe dat ook een ander niet". Ik haal dan altijd een voorbeeld aan uit het transport. Ik vraag dan aan de mensen of ze de volgende situatie herkennen: U ziet een vrachtwagen aanstalten maken om in te gaan halen. U denkt: "Daar moet ik nog net even voor langs!"
Omdat ik zelf vrachtwagen rijdt weet ik hoe vervelend zoiets is, angstaanjagend misschien wel. Als vrachtwagenchauffeur kun je meteen in de remmen. Vervolgens ben je minutenlang bezig om weer op je snelheid terug te komen. Mensen realiseren zich dat niet wanneer ze zo'n 'stunt' uithalen. Ik probeer ze daar bewust van te maken. Essentie van het verhaal: je moet iets eerst zelf beleefd hebben zodat je inleving hebt en daarna de ander nooit meer tekort zult doen.
Als ik aan vrachtwagenchauffeurs denk, moet ik altijd aan een kennis van mij denken, Bob van Noort. In 1971 had hij een goedlopende Alfa Romeo autogarage in Ede. Hij was gelukkig getrouwd en had twee kinderen, een jongetje en een meisje.
In de tijd dat ik nog bakker was wilde ik graag een Alfa Romeo aanschaffen. Ik wilde deze bij Aalbers in Oosterbeek aanschaffen maar die vond dat een bakker niet in een Alfa Romeo hoorde te rijden. Toen kwam ik bij Bob van Noort in Ede terecht. In vier jaar tijd heb ik toen tien Alfa Romeo’s gekocht bij hem. Ik kocht bij wijze van spreken een nieuwe zodra de asbak vol was!
Maar ondanks zijn goedlopende bedrijf had van Noort een droom: vrachtwagenchauffeur worden. Hij had geld als water en heeft toen een nieuwe trekker á 120.000 gulden gekocht, heeft deze helemaal aangekleed zover dat in die tijd kon en mocht, en is zichzelf gaan verhuren aan transportbedrijven. Jaren later was zijn bedrijf naar de knoppen, zijn huwelijk gestrand maar hij is wel nog steeds 'King of the Road'.
Emile Ratelband
©Foto: AxaStudios