Ik ben Laura, getrouwd met een vrachtwagenchauffeur

Vrijdagochtend half drie, de wekker gaat. Mijn man stapt het bed uit. Voor hem gaat er weer een lange werkdag beginnen. Hij frist zich op, kleedt zich aan en dan stap ik ook uit bed om zijn broodtrommel en fles limonade in de tas te stoppen. Even zoenen en dan zwaai ik hem buiten uit om daarna weer snel naar bed terug gaan.

Hij zal vandaag weer een lange dag maken en is vanavond, als alles volgens schema verloopt, rond acht uur thuis. Vreselijk lange dagen als je als vrouw alleen thuis bent en ook nog eens werkeloos. De kinderen zijn al lang de deur uit.

Normaal gesproken heb ik er op vrijdag niet zo een moeite mee dat hij wat later thuis is. Het weekend staat dan immers voor de deur. Lekker een taart bakken voor het weekend, huis aan kant, boodschappen binnen gehaald en dan maar lekker “cocoonen” het hele weekend.

Maar helaas, in de distributiesector hebben ze bedacht dat de winkels ook iedere zaterdag bevoorraad moeten worden. En hoe lang gaat het duren voordat ze ook willen dat de winkels op zondag bevoorraad moeten gaan worden? Dat betekent dat iedere chauffeur om de zaterdag moet werken. Dus morgen, zaterdag, is een gewone werkdag.

Ja, je leest het goed, de transportbedrijven vinden de zaterdag een gewone werkdag. Ze betalen nog wel net de 150 procent maar daar is ook alles mee gezegd. Het komt zelfs vaak voor dat je doordeweeks niet aan je uren komt en dan wordt de zaterdag er bij opgeteld. Dat betekent dat de zaterdag werken niet de slagroom op het toetje is, maar wel je hele privé leven overhoop haalt.

Het is ongelofelijk dat er in de transportsector nog steeds minimaal 50 á 60 uur per week gemaakt moet worden om aan een beetje salaris te komen.

Vanavond zal geen gezellige vrijdagavond zijn zoals ik mij deze het liefst voorstel: ik een wijntje, mijn man een biertje, toastje met lekkere Franse kaas, kaarsjes aan... Nee, als mijn man thuiskomt vanavond dan heb ik het eten voor hem opgewarmd en daarna ploft hij op de bank om in slaap te vallen.

Ik kan hem dat totaal niet kwalijk nemen na zo een lange werkdag. Hij werkt keihard om genoeg inkomen te verdienen. Ik zeg bewust 'genoeg'. Genoeg om rond te komen, maar niet genoeg geld om nog leuke dingen te doen. Dan zou hij wel meer dan 50 uur moeten werken in de week. Dat willen wij niet. Wij zijn getrouwd om samen een huwelijk te hebben, samen te zijn, om ook nog “kwaliteit tijd” samen te hebben, al is die er maar heel weinig.

Om negen uur kijkt hij op de klok en zegt dat hij naar bed gaat, want om vijf uur zal de wekker weer gaan voor weer een nieuwe werkdag. Geen hoop op een gezellige zaterdagavond want ook dan is hij moe. Het is te hopen dat we op zaterdagavond wel samen kunnen eten, zodat ik ook mijn verhaal even kwijt kan. Gelukkig kunnen we elkaar overdag bellen om elkaar dan even te horen en om even ons verhaal kwijt te kunnen aan elkaar.

Dan begint de zondag, ja zondag wordt een dag dat wij lekker samen zijn, een dag die wij samen doorbrengen. Lekker lang in pyjama, uitgebreid ontbijten en 's middags lekker een wijntje en een leuke film huren en vooral in elkaars armen liggen.

Zondagavond is het fijne gevoel alweer heel snel voorbij en komt de werkweek al weer op ons af denderen. De wekker zal vannacht gezet worden om vier uur, dus weer vroeg naar bed. Brood vast klaarmaken voor morgen, zijn fles limonade klaarleggen. Zijn werkkleding klaarleggen, zodat vannacht als hij uit bed gaat alles klaar is. 

En ik, als de wekker gaat pak ik zijn tas in, zoen ik hem, wens hem succes en zwaai hem dan buiten uit, ga weer naar mijn warme bed en verheug me op een heel weekend samen, maar ja, dat is pas aan het einde van deze hele lange week!

Laura