‘Migranten Calais erger dan Britse Operation Stack’

CALAIS – Ze laten je schrikken zodat je stopt, ze zetten pionnen op een stuk eenbaansweg zodat je langzamer gaat rijden, ze springen vanaf bruggen op je trailer: migranten. Hun situatie is mensonterend, maar hun gedrag is angstaanjagend voor vrachtwagenchauffeurs.

Vrachtwagenchauffeur Mike Goossens van Ritmo Logistics stond gistermiddag vast op de M20 in Operation Stack. Uiteindelijk kwam hij ’s avonds bij de Tunnel aan en kon hij ’s nachts in Veurne overnachten. “Daar was ik blij mee. Ik was volgeladen, dus dan is het prettig als je ergens veilig en bewaakt kunt staan.”

Mike heeft er zeven uren en een kwartier over gedaan om in Groot-Brittannië vanaf de snelweg naar de trein te komen. “En dan kom je van de trein af en dan zie je: migranten, overal. Het zijn er absoluut meer dan voorheen”, aldus Mike.

Planning in de war door migranten

Collega’s van Mike moesten vannacht met de trein vanuit Calais. Eenmaal in Groot-Brittannië moesten ze drie kwartier in het busje op de trein blijven wachten voordat ze naar hun vrachtwagen konden: er waren weer migranten gevonden op de trein. “Volgens mij vijf, zowel aan de voor- als aan de achterkant van de trein.”

Drie kwartier wachten lijkt niet erg lang, maar de chauffeurs van Ritmo willen graag voordat de Engelse files beginnen, gaan rijden. “De files daar beginnen al om een uur of zeven, acht. Maar de chauffeurs van vannacht zijn dankzij die vertraging nu nog op weg naar hun eerste adres.” Mike vertelt dat de chauffeurs bij Ritmo altijd een lange week hebben met drie ritten, en een korte week met twee ritten.

“Maar nu lopen die ploegen helemaal door elkaar, want sommige chauffeurs zijn door alle vertragingen wel vier dagen onderweg. Dan ga je ook achterlopen met je vrachten. Dit kost bakken met geld en iedereen heeft er last van.”



Ogen vanuit de bosjes

Mike vertelt dat hij het soms best eng vindt: de grote groepen migranten. “Ze laten je vaak schrikken, zodat je stopt. Je probeert door te rijden, maar soms zit het hart je wel in de keel”, geeft hij toe. Op een stukje eenbaansweg gooien ze bovendien pionnen op de weg, zodat je wel langzamer moet gaan rijden.

“En dan zie je al die oogjes vanuit de bosjes naar je kijken, angstaanjagend. Ik probeer wel een beetje om de pionnen heen te slingeren, want ja: elke pion tegen de bumper is weer een veeg en ik ben zuinig op mijn auto.”

De chauffeur vertelt dat ze ook vanaf bruggen proberen op je trailer te springen. “Het enge eraan is: stel dat er één naast valt of je rijdt iemand aan, dan heb je toch het gevoel dat jij het hebt gedaan.”

Mike zag van de week ook de drie kinderen die van de trein werden gehaald: kinderen van migranten die zonder begeleiding de illegale oversteek maakten. “Dan zie je drie paar oogjes kijken zo van: we hebben het gered, maar nu? Ja, dat doet wel wat met je.”

Twee leger-Jeeps bij ingang Tunnel

De problemen bij Calais: stakingen en grote groepen migranten, zouden Europees aangepakt moeten worden, vindt ook Mike. Hij ziet echter duidelijk dat de Fransen hier minder hard mee bezig zijn dan de Britten. “Als je tegen Franse politie-agenten zegt dat er migranten lopen, halen ze hun schouders op.”

De gaten die de migranten in hekken maken om er doorheen te komen, worden gerepareerd, zag de chauffeur. Veel vertrouwen heeft hij niet in die hekken. “En er staan nu wel twee leger-Jeeps bij de ingang van de tunnel, maar aan elke kant drie mannen met een geweer maakt volgens mij niet veel indruk als ze met tientallen tegelijk de tunnel bestormen.”

‘Engeland blijft trekken’

De chauffeurs bij Ritmo steunen elkaar in wat ze de afgelopen tijd hebben meegemaakt op hun Engeland-route. “We zetten met z’n allen de schouders eronder, ook voor de baas. Die wil natuurlijk ook graag gewoon op een normale manier lekker kunnen werken. Als er wat aan de hand is, houden we ook altijd goed contact.”

Het thuisfront is de laatste tijd minder blij met Mike zijn werk. “Mijn ouders zeggen: jongen, stop ermee. Met mijn vriendin kan ik er goed over praten, want het doet toch best wat met je. Ik lig ’s nachts wel eens wakker van die migranten. Maar Engeland blijft trekken. Als je weer in Engeland aankomt, voelt het meteen weer goed. De contacten daar zijn goed, en iedereen heeft veel respect voor hoe wij doorgaan. Dat voelt goed.”