Clicky


139. Om de vijf jaar stress

139. Om de vijf jaar stress
15-06-2015 16:59 | Columns | auteur De Redactie

Welke onverlaat heeft ooit verzonnen dat ik om de vijf jaar, middels een cursus en een examen, mijn ADR-certificaat (Gevaarlijke Stoffen rijbewijs) moet verlengen? Heeft deze persoon enig idee hoeveel moeite mij dit kost , en wat voor berg stress dit mij oplevert?

Het doet er niet toe, want het moet nu eenmaal. Mijn certificaat verloopt pas op 02-03-2016, maar ik mag ver vóór de verloopdatum, tot één jaar(!), alvast een cursus en het examen doen. Dit is wettelijk zo bepaald: het geeft een ieder de tijd om gedurende dat jaar uitgebreid te lessen en eventueel te zakken, waarna er nog tijd is voor een (of meerdere) herexamen(s).

Omdat de werkgever de opleiding betaalt, bepaalt deze ook waar en wanneer. Deze keer geen weekje intern, met ’s avonds gezellige samenzang en daarna slempen, nee, wel twee zaterdagen in een leslokaal op de zaak, te samen met nog negen collega’s (in totaal drie chauffeurs en zes ‘ondersteunend personeel’).

Negen van de tien leerlingen doen twee modules: ‘Basis’, betreffende stukgoed/doosjes en de algemene basisregels, en ‘Tank’, met daarin alles over tankcontainers en tankopleggers en aanverwante regels. En ik doe er nog twee onderdelen bij. Klasse 1, wat gaat over Explosieve Stoffen en Voorwerpen, en Klasse 7, die de Radioactieve Stoffen behandelt. Die laatste twee modules heb ik al zolang als ik het ADR papiertje heb, en mijn streven voor wat betreft diploma’s is: houden wat je houden kan. Omdat ik de enige ben die Klasse 1 en 7 doe, worden deze tijdens de lessen niet behandeld, met de mededeling; "Dat moet je thuis maar even doorlezen, Marcel!"

In tegenstelling tot de meeste van mijn medeleerlingen mag ik de maandag na de laatste cursuszaterdag al examen doen, en daarom meld ik mij des maandags bij het gebouw van het CBR in het vroeger pittoreske en thans metropole Barendrecht. Dit is hét zenuwcentrum van alle theoretische verkeers- en transport gerelateerde examens.

Met recht een zenuwcentrum. Wist u dat de emotie ‘zenuwen’ diverse kleuren heeft? Witte ringen om neuzen, bleke gezichten, blauwe wallen onder de ogen: dit alles is te vinden op en aan de aanwezige kandidaten. Volgens mij vallen de meesten van hen nog onder de Zuurballenwet, en zijn ze hier voor het rijexamen ‘Trapskelter’. De meegekomen moeders zijn nauwelijks ouder, en dat laatste in dubbel opzicht. Ik bekijk het tafereel ogenschijnlijk rustig, maar ogenschijn bedriegt, want aangezien ik behept ben met de ziekten ‘cursusstress’ en ‘examenvrees’ wil ook ík hier helemaal niet zijn.

Bij een soort helpdesk zit een viertal dames. Zij steunen, als ware zenuwleiders, de zenuwlijders tijdens hun zware gang naar de examenzaal, met een kort doch duidelijk welgemeend “Succes!”.

Wanneer ik, geslaagd voor het eerste onderdeel, de module Basis, vrolijker kijkend dan voorheen, terugkeer in de wachtzaal, heb ik niet eens de tijd om een bak koffie te pakken; “Meneer Heinsbroek, u kunt gelijk dóór, hoor, voor het volgende examen.” Nou, graag, want dat scheelt heel wat tijd, en weer krijg ik een guitig “Succes!” toegefluisterd.

Na dit tweede met goed gevolg afgelegde examen (Tank) wil ik er eigenlijk mee stoppen, ik ben al geslaagd en die Klasse 1 + 7 heb ik toch niet echt nodig, maar de vier Toverfeeën halen mij over om toch maar door te gaan.

“Het lukt u vast, meneer”, is hun stellige mening en ik laat mij door hen overhalen. De dames krijgen gelijk: ook de laatste twee examens leg ik met goed gevolg af. Mijn vier vriendinnen-voor-het-leven-voor-een-uur feliciteren mij met het behaalde resultaat en zwaaien mij uit. Hieperdepiep voor mij!!!  

Aangezien mijn nieuwe ADR certificaat pas ingaat op de dag dat het oude verloopt, ben ik voor de komende vijfeneenhalf jaar onder de pannen.