Van bananenstokerij naar vrachtwagenstoelen

ENSCHEDE – Harry Brandriet (63) wordt er nog steeds op aangesproken in Twente: de bananenstokerij van zijn ouders, het bedrijf dat hij later zelf overnam. “Mijn vader had Engels Fruit en Gros van iemand anders overgenomen. Hij heeft het bedrijf groter gemaakt en toen hij met pensioen ging heb ik hem opgevolgd. Ook mijn broer zat in de zaak”, vertelt Harry Brandriet. Hij was zo’n twintig jaar lang eigenaar van de in- en export groothandel in groente en fruit, van 1969 tot en met 1989.

Zijn vader was begonnen met twee vrachtwagens, op het hoogtepunt reed Engels Fruit en Gros met twintig wagens door de hele provincie Overijssel. “We haalden producten op uit de haven van Rotterdam en op landelijke groente- en fruitveilingen”, memoreert Brandriet. Hij reed zelf ook een tijd op de wagens. “Voordat ik mijn rijbewijs had mocht ik de wagens alleen poetsen en op het terrein zelf rijden. Toen ik mijn rijbewijs had veranderde dat uiteraard."

Engels Fruit en Gros was een toonaangevende firma in de regio, maar Brandriet merkte op een bepaald moment dat de handel veranderde. “De supermarkten begonnen met eigen distributiecentra. De kleinhandel was vroeger tachtig procent van alle handel, nu misschien nog twintig procent. Zestig procent is weggevallen en naar de supermarkten gegaan.” Het betekende het eind van de bananenstokerij.



Brandriet werkte nog een tijdlang bij andere groente- en fruitbedrijven, maar kwam in 1999 bij Beklederij Woltjer in Enschede terecht, een bedrijf dat onder andere vrachtwagenstoelen aanpast en bekleedt. Harry Brandriet is hier verantwoordelijk voor de in- en verkoop van vrachtwagenstoelen, inspectie, reparatie, etc.

Op de vraag hoe dat is, overstappen naar een hele andere branche, antwoordt Brandriet: “Handel blijft handel. Goed luisteren naar de mensen, naar wat ze willen, dat is het belangrijkst. Om welk product het ook gaat.” Het werk bevalt hem dan ook prima. De affiniteit met groente en fruit is wel gebleven. “Dat houdt toch een bepaalde aantrekkingskracht. Ik ben een echte kersenfan, eet ze graag en importeer ze ook wel, hobbymatig. Zo blijf ik toch een beetje met de branche verbonden.”

Brandriet merkt dat veel mensen goeie herinneringen hebben aan de tijd van Engels. “Er was een grote verbondenheid tussen het personeel, het was één grote familie. Er werd voor elkaar gewerkt.” Die mentaliteit is altijd gebleven. “Die natuur heb je, loyaliteit is heel belangrijk: meer geven dan nemen.” Volgens Brandriet is dat misschien wel het geheim van een goede ondernemer. Als de branche niet veranderd was, had hij nog steeds in de fruit en groente gezeten. “Ja, dan had ik niet hoeven veranderen. Maar alle kleinere zaken verdwijnen. Alleen de echte specialist handhaaft zich nog.”



Hoewel Brandriet in de prille begintijd bij Engels wel op de vrachtwagen reed, is hij eigenlijk helemaal niet zo’n rijder. “Wat ik wel leuk vind, is om op de Fc Twente Truck te rijden. Dat is een grote Kenworth-vrachtwagen, met een aparte schakeling. Deze is door Frank Spit geïmporteerd uit Amerika en helemaal gerenoveerd. Wij hebben het hele interieur mogen doen. De Twente Truck wordt wel ingezet voor goede doelen en dergelijke.” Zo is het balletje toch weer rond: van de vrachtwagen met groente en fruit naar de vrachtwagen voor het goede doel. Brandriet: “Ik geniet van iedere dag en elke tijd heeft zo zijn eigen ambities.”