Wie kent deze vrachtwagen nog? [deel 20 2]

ZWAAGWESTEINDE -  In de rubriek 'Wie kent deze vrachtwagen nog?' behandelen we elke maand een vrachtwagen(merk) uit vervlogen tijden. Wat waren de ervaringen van de vrachtwagenchauffeurs van weleer met deze vrachtwagens?

Deze maand staat de Ford Transcontinental centraal. Twee weken geleden vroegen wij u naar uw ervaringen en anekdotes met deze Ford. Er kwamen de nodige reacties binnen, met name met foto's.

Bij Sibbele Oegema, in het dagelijkse leven algemeen directeur bij Oegema Transport Dedemsvaart B.V., riep de Transcontinental  een hoop jeugdherinneringen op. Hij reageerde uitgebreid: "Wij hebben er destijds een stuk of acht gehad, een aantal trekkers en een bakwagen. Ik was toen een jaar of 9 en totdat ik 17 was hebben we ze gehad. Zeg maar van 1976 tot 1985. Dit waren echt geweldige auto’s. Je kunt ze vergelijken met nu 500 pk of meer. De brandstof was ook nog niet zo duur en dat was maar goed ook want ze liepen 1 op 2. De auto’s werden ingezet in de Benelux, Duitsland en Italië. In het najaar gingen ze allemaal in de bieten."

"We woonden toen vlak aan het kanaal in Dedemsvaart en de auto’s kwamen via de achterkant het terrein op maar moesten er aan de voorkant bij het kanaal weer uit. Dat paste maar net. Als ze langs ons huis reden om linksaf te slaan langs het kanaal (rechts paste niet want dan reden ze de hoek uit ons huis) dan rammelden alle ramen. De Cummins motoren dreunden zo zwaar dat de ramen ervan rammelden."

Oegema gaat verder: "Ik ging natuurlijk ook veel mee en wat ik mij goed herinner was het geweldige uitzicht, het rijcomfort en de trekkracht. Het koppel van deze motoren was heel laag. Dus laag in toeren gingen ze bij de woeste hoeve de berg over of bij viaducten of bruggen. Dan trilde en rammelde alles maar ze schakelden niet terug want dat maakte geen verschil. De stroom voorziening was net anders als normaal. De plus + liep over het chassis ipv de min -. Dat was behoorlijk lastig en je had ook vaak dat je een slechte massa had en dat alles door elkaar brandde."

"Verder braken altijd en eeuwig de wielmoeren. Linkse draad in verband met Engelse auto (Foden), en op een gegeven moment waren de wielbouten aan het einde, de rek was er dan uit en ze braken spontaan af. We reden een keer weg bij de bietenbult en toen waren er al twee afgebroken. Mijn vader niet te bang: "We hebben er nog acht dat gaat best!" Zo is het.

Voor alle zekerheid moest ik maar even kijken of de rest goed vast zat. Sleutel erop en spontaan brak er nog eentje, ik was toen 11 jaar en dus nog niet zo sterk dus je kunt wel nagaan hoe de stand van zaken met de wielbouten was. We hadden toen dus nog zeven wielbouten over. Mijn vader nog steeds niet bang en ten overstaan van de boer, kraanmachinist en andere chauffeurs die er bij stonden: "Dat halen we wel “we goat rieden”."

"Bij de fabriek hadden we er nog vijf. Tijdens het kiepen, over de zijkant, brak er nog eentje en zo gingen we met vier wielbouten weer terug naar Dedemsvaart. De thuisbasis haalden we ook nog."

"Daar hebben we de wielbouten verwisseld en we konden weer verder. Het was altijd wel een heel spektakel aangezien onze voorraad nog niet zo uitgebreid was. We vervingen de wielbouten dus per stuk. Nu zou je meteen alles vervangen maar destijds vervingen we alleen wat stuk was. Als we te weinig hadden moesten we aanvullen met rechtse wielbouten. Ongelofelijk maar waar we hadden op sommige wielen rechtse en linkse wielbouten. Ik moest ze dan een kleurtje geven zodat de chauffeurs wisten wat rechts en links was. Ik vond dat destijds de normaalste zaak van de wereld maar ja ik was 11 of 12. Kom daar nu nog maar eens mee aan zetten met dergelijke oplossingen."

Sibbele Oegema vertelt nog even verder: "Toen de auto’s ouder werden kwamen er wel erg veel mankementen aan. Deels door achterstallig onderhoud (ook toen was er een recessie, jaren 70 en die ging niet geruisloos bij ons langs), maar ook omdat het niet echt hele degelijke auto’s waren en dat er van alles spontaan afbrak of stuk was. Als je iets loshaalde, hoe voorzichtig ook, dan brak er altijd nog veel meer af."

"Op de zwartwit foto zie je aan de rechterkant een klein jongetje met een puntmuts staan. Dat was ik toen ik 10 was. Ik miste niets was er altijd bij als er wat gebeurde volgens mij werden de chauffeurs er gek van maar daar leer je wel het meeste van", aldus Sibbele Oegema.

Tenslotte waren nog enkele lezers benieuwd naar de lading op de dieplader bij de foto van deel 1: dit is ook een Ford, namelijk een Thames Trader van het bouwjaar 1964.

Auteur: Leonard Looijenga

---

Eerdere artikelen van 'Kent u deze vrachtwagen nog?' vindt u hier!