Transport Portret: vrachtwagenchauffeur Roy Tegelaar

ZALTBOMMEL - Roy Tegelaar (28) uit Zaltbommel werkt sinds een maand voor Meso Transport in Druten. “Als manusje-van-alles,” zo staat er op zijn Facebook-pagina. Drie jaar geleden werkte hij als zzp’er ook al voor dit bedrijf. Nu is hij er in loondienst.

Vandaag rijdt hij van Rotterdam naar Amsterdam met op de trailer een hoogwerker, die hij moet afleveren op een bouwplaats aan de westkant van de stad.

Roy wist als tiener al dat hij vrachtwagenchauffeur wil worden. “Nee, het zit niet in de familie. Ik heb gewoon een fascinatie voor het materiaal. Op mijn twaalfde ben ik bij Van Driel Transport in Bergambacht gaan werken. In de vakanties en op zaterdag deed ik daar allerlei klusjes: het terrein harken, de vrachtwagens wassen en daarna mocht ik ze op hun plek zetten.”

Lachend: “Ik reed eerder met een vrachtwagen dan met een luxewagen.”

Na zijn chauffeursopleiding kon hij eindelijk echt beginnen. De afgelopen tien jaar heeft Roy hoofdzakelijk internationaal gereden. Sinds een maand beperkt hij zich tot Nederland, en dat bevalt hem prima.

“Ik had twee juichende dames toen ik vertelde dat ik niet meer naar het buitenland zou gaan. Ik ben nu iedere avond thuis, mijn verplichte rusturen breng ik altijd daar door. Daarvoor ging ik zondagavond weg en kwam ik pas vrijdagnacht terug.”

Roy reed voornamelijk op Duitsland, maar heeft intussen zo’n beetje heel Europa wel gezien. “Ja, af en toe mis ik het een beetje. Vooral de periode dat ik door Scandinavië reed: het is daar prachtig en er zijn geen gestreste medeweggebruikers. Ik kwam daar soms wel een half uur helemaal niemand tegen!”

Het mooiste aan het chauffeursbestaan vindt Roy het vrije leven. “Iedere dag is anders en ik kan zelf een beetje mijn tijd indelen. Vandaag heb ik vier adressen in Amsterdam, en hoe snel ik er over doe, dat is aan mij.”

De negatieve kant van het vak is de stress als gevolg van de chaos op de weg.

“Er is steeds minder respect voor de chauffeur. Automobilisten die je afsnijden of er op het laatste moment vóór schuiven. En we staan altijd in de weg. Maar ja, ik kan die hoogwerker niet in mijn broekzak parkeren. En ik moet ’m altijd zelf op en van de trailer rijden. Dan blokkeer je dus noodgedwongen de hele boel voor een kwartier ofzo, en daar wordt men niet vrolijk van. Dan ben je dus die kutchauffeur. Maar verder is het de mooiste baan van de wereld.”

Onlangs liep Roy even binnen bij zijn ‘oude’ opleiding. Het viel hem op dat er zo weinig leerlingen waren. Toen hij op school zat, in 2004, waren het er 1200, nu zijn het er nog maar 240.

“Je moet wel een steekje los hebben zitten, wil je dit vak gaan uitoefenen. Ik heb diesel door mijn aderen lopen en geen bloed,” zegt Roy.

“Ons basisloon zit net iets boven het minimumloon. De overuren maken het financieel een beetje aantrekkelijker. Ik las onlangs ergens dat chauffeurs al 20% achterlopen op hun loonsverhoging. We zouden ieder jaar 1,4% erbij moeten krijgen maar dat gebeurt niet. Staken kunnen we niet. Zodra we de snelwegen dicht zouden gooien, beperken we de vrijheid van de medemens. En dat mag nu eenmaal niet van de overheid. Eigenlijk zouden we een week moeten stoppen met rijden. Na drie dagen zouden ze ons smeken om weer aan het werk te gaan, want dan zijn de supermarkten leeg.”

Roy herhaalt het nog maar eens: “En toch heb ik de mooiste baan van de wereld.”