Geert Stoffers: De Transportsector, ziek of de mooiste fabriek?
Sinds 1989 ben ik beroepschauffeur, een vak wat ik nog steeds met veel plezier en passie uitoefen. Hoe raak je verzeild in deze sector, een beroepsgroep welke alle sociale bezigheden zoals sport, een kaartclubje etc. moet ontberen omdat je altijd weg bent? Weg van vrouw, kinderen en een warm thuis, omdat je beroep bestaat uit het vervoeren van goederen, simpelweg omdat de producent niet bij de consument staat, ook al ziet onze overheid het liefst al het vervoer over water en spoor. Een utopie, omdat de consument nu eenmaal niet overal aan water en spoor woont. Alleen wegen, die leiden overal naartoe. In het verleden heeft Napoleon dat goed gezien.
Vanwaar de liefde voor de sector?
Een oom waar ik tegenop keek, als kleine jongen boeide me dat, die grote Scania, met brullende motor. En mijn oom die alle landen en steden in Europa zag, één met zijn machine. Zijn leven leek wel één grote vakantie! En het gebrul van die machtige diesel, die mastodont die precies deed wat mijn oom met zijn hand aan het stuur dirigeerde.
Als kleine jongen maakte dat beeld een onuitwisbare indruk op mij, een indruk die ervoor zorgde dat ik mijn 'papieren' ging halen, en dan in 1989 was het grote stuur ook voor mij!
Dan komt de ommezwaai, het besef dat het chauffeursleven niet een 'sprookje' is, maar een keiharde wereld, waar zoals overal in de maatschappij, geld een grote rol speelt. De fabrikant produceert, de consument consumeert, daartussenin speelt het transport, een ondergeschoven kindje waar het liefst zo weinig mogelijk kosten aan moet worden toegedicht.
Al jarenlang speelt de transportsector hierop in, hoe bieden wij tegen een zo laag mogelijke kostprijs een goede, stipte en accurate dienstverlening? De aanschafprijs van transportmaterieel staat vast, de (hoge) dieselprijs ook. Bezuinigen kan dan enkel nog op personeel.
Eind jaren '80, begin jaren '90 zag de creatieve transporteur een kans voor de 'eigen rijder', chauffeurs werden in het vooruitzicht gesteld een eigen transportbedrijf te beginnen, een droom voor velen, en deze 'kans' werd ook door vele chauffeurs aangepakt. De loonkosten echter, die de transporteur nu bespaarde, werden niet aangewend om zijn/haar bedrijf naar een hoger plaatsje op de winstladder te dirigeren, nee, men kon nog goedkoper vervoeren dan de concurrentie.
De concurrentie moest wel mee. En eerlijk is eerlijk, er zijn eigen rijders die nog steeds goed draaien en met hard werken een goede boterham verdienen inclusief een beetje beleg. De meesten echter gingen de 'bietenhoop' op en zagen hun droom als transporteur in duigen vallen. Een volgende oplossing diende te worden gezocht en diende zich ook prompt aan, om loonkosten te besparen zocht men zijn heil in de buitenlandse chauffeurs.
En zo is het heden ten dage. De Nederlandse chauffeur ziet met lede ogen hoe hun werk, hun passie wordt overgenomen door de goedkope, buitenlandse 'collega'. De werkgevers moeten wel mee, de concurrentie doet het ook, hun hete adem hijgt in hun nek.
En zo wordt een hele mooie sector, een broodnodige zelfs, immers zonder transport staat alles stil, heel langzaam maar zeker de nek omgedraaid. Transport zal altijd nodig zijn en blijven, maar hoe gaan we dit regelen in de toekomst?
Nu doormodderen of producenten en fabrikanten duidelijk maken dat er toch ook voor de laatste schakel in de productieketen, het vervoer naar de afnemer een eerlijke prijs moet worden betaald. Pas als dit duidelijk is kunnen we Nederland weer op de kaart zetten zoals het in de jaren '70 en '80 was, Nederland transportland, aan de Noordzee als poort van Europa en de haven van Rotterdam als mainport en werkgever voor vele transporteurs.
Laten we hopen dat dit besef ook de verladers bereikt en zij het transport niet langer zien als een noodzakelijk kwaad om tegen de laagste kosten hun producten op de plaats van bestemming te krijgen.
Geert Stoffers