Clicky


De logistiek voor Alpe d’HuZes: Tocht met een lach en een traan - deel 2

De logistiek voor Alpe d’HuZes: Tocht met een lach en een traan - deel 2
08-06-2015 11:19 | Transport Online | auteur De Redactie

Deel 2 van de tocht van vrijwilligers van team logistiek naar Alpe d’HuZes. Logistiek adviseur Rogé Megens ging mee als chauffeur en doet verslag.

Maandag 1 juni

De voorbereidingen van de organisatie en de onderlinge samenwerking leiden ertoe dat een aantal chauffeurs een dagje vrij kan nemen, ik ben een van hen. Ik besluit om de Alpe d’Huez een stuk af en op te lopen, zodat ik kan zien en voelen wat de duizenden deelnemers ervaren als zij de berg donderdag gaan beklimmen om geld in te zamelen voor kankerbestrijding. Tijdens de klim zie ik dat de eerste deelnemers al teksten op de straat hebben geschilderd (zie foto), en sommigen raken me behoorlijk.

 ’s Avonds wordt in het Palais des Sports uitleg gegeven over besteding van opgehaalde sponsorgelden voor onderzoeken: mooi om te zien waar iedereen zich voor inspant en doneert. Later die avond krijgt coördinator Len de Koster een cadeau aangeboden vanuit het team logistiek voor zijn ongekende inspanningen voor Alpe d’HuZes de laatste jaren.

Dinsdag 2 juni

Enkele bochten op de Alpe waar tenten voor medische teams zijn geplaatst, moeten bevoorraad worden met watertanks, massagetafels en dekens. Samen met chauffeur Wim en NHTV-stagiair Nick gaan we met motorbegeleiding de berg af. Dit laatste is soms geen overbodige luxe: niet iedere automobilist is zich bewust van de ruimte die je nodig hebt in de haarspeldbochten. De spullen worden gelost bij de start en in bocht 16 en bocht 7.

De eerste spandoeken met kreten van mensen die hun strijd tegen kanker hebben verloren hangen langs de route: indrukwekkend maar vaak ook met een positieve en energieke insteek. Het ophangen van de spandoeken in alle bochten is een behoorlijke klus: ’s morgens om 5:30 uur wordt het laatste doek opgehangen.

’s Avonds laat springt een hoogwerker die niet volledig horizontaal staat in een bocht in de “beveiligingsmodus” waardoor deze niet meer omlaag kan, terwijl de vrijwilligers nog bovenin de bak zitten. De vrijwilligers weten via een ladder en zonder kleerscheuren, de grond te bereiken.

Woensdag 3 juni

Vlakbij de finish zijn enkele Fransen bezig met reparatie van het wegdek. Over twee uur komen hier al vele fietsers die aan het oefenen zijn voorbij... Samen met René uit het team en Antoni beklim ik de berg te voet. Het mooie aan lopen vergeleken met fietsen is dat je meer meekrijgt van de omgeving en goede gesprekken kunt voeren met andere wandelaars. De zon schijnt en we praten over ieders drijfveren voor de klim. Er is saamhorigheid en een positieve sfeer onder de deelnemers. Langs de weg staan dj’s, mensen maken live muziek en veel toeschouwers die de klimmers aanmoedigen: dat voelt goed.

Op de berg zie ik een auto van stichting ambulancewens. Ik stel me voor dat er iemand van 75 jaar in ligt maar dit blijkt niet te kloppen: Sander, een jongen van 15 die vorig jaar nog € 9.000 aan sponsorgeld bij elkaar fietste, ligt erin. Dan weet je weer (extra) waarom je meewerkt aan dit evenement. 

De weersverwachting voor donderdag is 30 graden bij de start en 23 graden bij de finish: dit brengt extra logistieke uitdagingen met zich mee. Enkele chauffeurs gaan gevulde watertanks (1200 liter per stuk) langs het parcours plaatsen. Chauffeur Albert vertrekt eind van de middag naar Grenoble om daar vier pallets met flesjes water bij te halen.

Het team catering slaagt erin om ‘s avonds 1.400 mondjes binnen twee uur tijd op bijzonder vriendelijke wijze voeden met lekker eten. Hier valt logistiek weinig te verbeteren!

Om 19:30 is de bezinningsavond. Er komen drie mensen op het podium voor een gesprek: iemand die genezen is van kanker, iemand die nu onder behandeling is en iemand die ongeneeslijk ziek is verklaard. Ook zien we afbeeldingen van de wand met “hartenkreten”: briefjes op een wand waar mensen iets opschrijven voor hun dierbaren die al dan niet meer onder ons zijn. Weinigen houden het droog die avond.

Later die avond kijken we naar enkele plekken waar een deel van de 6.000 verkochte kaarsen wordt aangestoken: een bijzonder aanzicht.

Donderdag 4 juni

Vorig jaar werd ik uitgedaagd door Antoni voor een tweede klim en ik ga die uitdaging graag opnieuw aan, dit keer samen met teamgenoot Peter. Opnieuw word ik verrast door de positieve en energieke sfeer op de berg. Alpe d’HuZes is echt een evenement met een lach en een traan.

Na afloop van een verfrissende douche krijg ik de vraag of ik het team personenvervoer wil ondersteunen als “taxichauffeur”. Onder andere mensen met een blessure of vrijwilligers die halverwege de berg staan moeten met de auto (tussen de wielrenners door) - met motorbegeleiding - worden opgehaald en weggebracht.

De ritten leveren bijzondere gesprekken op en ik kom bij de meldkamer van het event welke zeer professioneel georganiseerd blijkt te zijn. Bij de laatste rit omhoog hoor ik de opbrengst van dit jaar op de radio: € 11,5 miljoen gedoneerd en € 3,5 miljoen toegezegd, totaal ruim € 15 miljoen aan sponsorgeld voor de kankerbestrijding! 

Vrijdag 5 juni

De tocht is voorbij en bijna alles mag worden ingeladen voor de rit naar Nederland. Beneden bij de start ga ik eerst een andere oplegger voorladen met bestemming het sportcentrum bij de finish.

Wegens het ontbreken van motorbegeleiding fungeert Randy nu op weg naar boven met de losse trekker als verkeersregelaar die het verkeer in de bochten tegenhoudt. Dat is geen overbodige luxe: er is veel dalend verkeer in de haarspeldbochten. Alle vrijwilligers zijn druk in de weer om alles in te pakken en te laden.

’s Avonds is er een feestavond. De bezetting achter de bar blijkt onvoldoende voor het aantal bezoekers en het team logistiek ondersteunt spontaan met aanvullen en inschenken van drank. Ik sta zelf ook een uurtje “aan de verkeerde kant van de bar”: een onverwacht leuke actie. De feestavond is een contrast met de bezinningsavond 48 uur eerder. Alle aanwezigen beseffen dat beide dingen onderdeel zijn van het leven…

Zaterdag 6 juni

De laatste trailers worden geladen en in konvooi van 8 auto’s rijden we naar huis, vergezeld door een stralende zon en prachtige landschappen. Zo’n 20 km onder Toul verlaten we de A31 om te eten bij een  Routier in Colombey-les-Belles waar enkele collega-vrijwilligers ook al zijn neergestreken. Enkele andere Nederlanders wisten dit gezellige Routier ook te vinden die avond. We besluiten om de nachtrust niet langer te laten duren dan de minimale 9 uur en dus ligt iedereen van het team - net zoals de rest van het Franse dorp - op tijd in bed.

Zondag 7 juni

Met een goed humeur vertrekken we om 5:45 uur voor het laatste stukje Noord-Frankrijk. We tanken weer in Luxemburg en nemen hartelijk afscheid van de collega’s die zich op weg naar huis zullen afsplitsen voor verschillende bestemmingen.

Ik rij langs huis om mijn vriendin en ons zoontje nog een stukje mee te laten rijden naar Culemborg. Hier koppel ik de trailer af en neem afscheid van de laatste collega’s.

Maar het afscheid is niet definitief. Voor mij en velen van het team geldt: volgend jaar weer Alpe d’HuZes!