Vrachtwagenchauffeur Joe Lenzen is dolgelukkig in Canada

CANADA - Joe Lenzen (44) uit Sittard in Zuid-Limburg is al bijna 25 jaar vrachtwagenchauffeur. In januari 2014 vertrok hij met een koffer en rugzak naar Canada, zonder er ooit eerder te zijn geweest. Na ruim twintig jaar in Europa en andere werelddelen te hebben gereden, zoals Zuid-Afrika, Australië en Japan, vertrok Joe naar Canada met de intentie om er te blijven.

“We zijn nu al ruim zeventien maanden verder en mijn leven is in vele opzichten drastisch veranderd. Gelukkig in positieve zin, want terug komen: nooit meer”, zegt Joe stellig. “Het werk is hier anders maar gemoedelijker, stress is er bijna niet.” Na zijn opleiding heeft Joe een jaar lang alleen in Californië gereden, van Noord tot Zuid-Californië. "Van San Francisco tot Los Angeles: ik ken er net zo de weg als in mijn oude woonplaats”, vertelt Joe.

Zijn vertrek uit Nederland had een aantal redenen. “Ik heb altijd graag de langere ritten gedaan”, vertelt Joe. "Door een scheiding in 2010 was ik opeens weer vrijgezel met een eigen huis waar ik amper was. In augustus 2013 ben ik wegens ziekte langdurig thuis geweest, ik had toen nog een tijdelijk contract tot eind december. Omdat ik al ruim twee maanden thuis zat en er nog geen verbetering in zicht was, kon ik al op mijn vingers natellen dat mijn contract niet werd verlengd”, aldus Joe. Hij vond het maar niets om werkloos thuis te zitten en solliciteerde dus volop.

“Zelfs over de grens in België en Duitsland. Helaas was het toen een zeer slechte tijd om als chauffeur, zélfs als ervaren chauffeur, aan de bak te komen. Eén transporteur vertelde me rechtuit: "Als je een Pools paspoort heb neem ik je aan."



Toen kwam bij Joe de gedachte op om naar Canada te gaan. “Ik had daar in 2005 al gesolliciteerd, bij mijn huidige baas. Toen ging het niet door omdat mijn vrouw het niet wilde. Ik heb opnieuw contact met hem gezocht. Hij herkende me zelfs nog, ik had destijds blijkbaar toch een goede indruk achtergelaten”, aldus Joe. Hij kreeg de baan en vertrok. Ook de mentaliteit in Nederland en Europa heeft er aan bij gedragen dat Joe vertrok.

“Laten we eerlijk wezen, het transport in Europa is gewoon ziek.” Joe verkocht zijn huis en inboedel en vertrok met slechts een koffer van 23 kilo en een rugzak van 10 kilo. “Het is vreemd als je op 42-jarige leeftijd je leven ziet ingepakt in twee stuks bagage.”

Opnieuw beginnen

In Canada moest Joe letterlijk opnieuw beginnen; hij moest er zelfs opnieuw zijn autorijbewijs en vrachtwagenrijbewijs halen. “Het stelt weinig voor wat ze van je verwachten hoor, alles bij elkaar duurde het maar vier weken. In die weken mocht ik tien dagen niks doen omdat eerst mijn Nederlandse rijbewijs moest worden geverifieerd.”

Nadat de rijpapieren weer op zak waren volgde voor Joe nog een oriëntatie van drie dagen bij het bedrijf zelf en bij hun grootste klanten. “Na dat gedaan te hebben volgden nog twee mentortrips, één naar de States en één over de Rocky Mountains. Waar overigens heel gewichtig over wordt gedaan, terwijl het in feite niet spannender is dan de Alpen”, vindt Joe.

Joe is in Canada dus geen eigenrijder en mag dat ook niet zijn, omdat hij nog geen permanente verblijfsstatus heeft. “Momenteel ben ik hier op een werkvergunning van twee jaar, die na twee jaar nogmaals met twee jaar wordt verlengd.” Joe heeft de permanente verblijfsstatus wel aangevraagd en hoopt dat die eind dit jaar zal worden goedgekeurd.



Sinds januari 2014 woont hij wel in Canada. “Nou ja, ik heb er een postadres en betaal mijn belastingen”, nuanceert de chauffeur. “Het eerste jaar reed ik puur en alleen van en naar Californië en was ik na een dag of zeven weer terug. Dan maakte ik mijn ‘reset’, oftewel weekendrust in een hotel, waar wij een behoorlijke korting krijgen. Per maand betaalde ik ongeveer 450 dollar, nog altijd goedkoper dan een kamer of huis huren. Mijn was bracht ik in die tijd naar de wasserette.”

Acht weken onderweg

Drie maanden geleden heeft Joe aan zijn werkgever gevraagd of hij overal naartoe mag rijden, ook hele lange ritten. “Laatst ben ik acht weken onderweg geweest. Ik bedoel, waarom naar ‘huis’? Momenteel ben ik bezig aan een rit van 5500 kilometer in totaal.”

Vlak voor kerst kreeg Joe een nieuwe wagen om mee te rijden, de teller daarvan staat inmiddels al op 110.000 kilometer. “Het gaat hard, gemiddeld rijd ik duizend kilometer per dag. Helaas is de auto begrensd op 105, terwijl ik in sommige staten 120 mag!”, betreurt Joe. Hij is gemiddeld drie dagen onderweg van laad- naar losadres. Zelf lossen en laden is er niet bij, dat mag hij niet van de bond. “Dus deurtje open en dicht is alles wat ik hoef te doen. Iets wat in Europa ook zo hoort te zijn, als je onder CMR-condities rijdt.”

Joe vindt het wel jammer dat hij geen binnenlandse ritten in de Verenigde Staten mag doen; die markt is beschermd. Hij mag laden in Canada, lossen in de VS en weer laden in de VS voor Canada. “Dit kan zijn voor bijvoorbeeld Montreal en daar in de buurt laden voor Los Angeles, zelf ‘woon’ ik in Calgary in het westen van Canada”, legt Joe uit.

“Om een indruk te geven van hoe groot het land is: als ik aan de westkust ben, dan ben ik dichter bij Amsterdam dan mijn standplaats.”



Strijkplank en Wifi

In zijn vrachtwagen heeft Joe alles wat hij nodig heeft: een magnetron, tv, grote koelkast, x-box, zelfs een strijkplank met strijkbout en Wifi. “Bij alle grote truckstops kun je voor vijf dollar je kleren wassen, dus waarom naar huis?”, vindt Joe. Hij is ook erg blij met de ruimte in de wagen zelf. “Ik heb een bed van honderdtien centimeter breed, voldoende opbergruimte en een stahoogte van bijna drie meter. Als ik op mijn bed zit is het anderhalve meter tot mijn dashboard”, schetst Joe een beeld.

Ook heeft de auto een TRI-PAC, die verzorgt de stroom als de wagen stilstaat en de airco in de zomer en de kachel in de winter. Winters kunnen erg koud zijn in Canada. “Afgelopen winter hebben we temperaturen gehad van veertig graden onder nul. Tsja dat is koud, maar goede kleding helpt. De winter is hier lang, een maand of vijf, maar ook daar wen je aan. Bovendien is het niet altijd onder het vriespunt. De winters hier lijken op de winters die ik me kan herinneren uit mijn jeugd”, vindt Joe.

Heimweer naar Canada

Joe heeft geen last van heimwee, maar hij heeft het afgelopen jaar wel veel nieuwe chauffeurs zien komen en gaan. “Het heimweegevoel dient niet onderschat te worden en er is dan ook maar één remedie tegen: terug naar huis.” Gelukkig heb ik er geen last van. Ik ben altijd veel alleen geweest, ook is mijn hond uit Nederland gewoon lekker bij mij en samen zijn we Noord-Amerika aan het ontdekken.”



Joe en zijn hond hebben inmiddels al 26 staten gezien. “Voornamelijk aan de westkust”, nuanceert Joe. “Gelukkig zijn er ook ritten naar New York en dieper naar het zuiden: Miami, Florida. Hoewel die er maar weinig zijn en met ruim zevenhonderd auto's zal het even duren voordat het mijn buurt is.”
Alaska en Hawaii staan ook op Joe’s verlanglijstje. “Maar daar komen we niet. Gelukkig heb ik wel vakantie, die overigens niet betaald wordt: niet rijden is niet verdienen. Hier wordt je betaald per gereden mijl.”

Afgelopen jaar is Joe even in Nederland geweest. “Het klinkt vreemd maar ik moest echt wennen. De mensen aan deze kant van de plas zijn zo vriendelijk en gastvrij, iets wat je in Nederland nog maar sporadisch vindt. Na drie dagen had ik heimwee naar Canada. Nee, terug naar Nederland, nooit meer!”